Historia Języka Angielskiego
- HISTORIA JĘZYKA ANGIELSKIEGO.
Język staroangielski jest przodkiem współczesnego języka angielskiego. Jest to jeden z wymarłych języków starogermańskich. Używany był na terenie Anglii w latach 450 - 1150, gdy zamieszkiwały ją germańskie plemiona złożone przede wszystkim z Anglów, Sasów, Jutów i Fryzów przybyłe mniej więcej z obszaru współczesnej Jutlandii, Dolnej Saksonii i Wysp Fryzyjskich.
Dwie teorie dotyczące powstania tego języka:
PIERWSZA: Plemiona Anglów, Sasów, Jutów i Fryzów (germańskie) posługiwały się na kontynencie europejskim na terenach, które zamieszkiwały (Wyspy fryzyjskie, płn. Niemcy, Płw. Jutlandzki) jednym językiem (możliwe, że wtedy był to prehistoryczny język starosaski) i przybywając około roku 450 n. e. i w latach następnych do Anglii przeniosły ten język na Wyspy, gdzie rozwinęły się jego cztery dialekty (mercyjski, northumbryjski, kentyjski i zachodniosaksoński) stosownie do miejsca, gdzie które plemię osiadło w Anglii.
DRUGA: Plemiona Anglów, Sasów, Jutów i Fryzów posługiwały się już na kontynencie różnymi językami i dzięki najazdowi na Wyspy Brytyjskie, przeniosły je ze sobą, dając podstawy dla zróżnicowanych dialektów staroangielskich.
Do dzisiaj nie wiadomo jak było naprawdę. Wiadomo na pewno, że język staroangielski to nie jeden jednolity język, a "grupa dialektów zach. germ. używanych w Anglii w latach 450 - 1100" (Polański et al. Encyklopedia językoznawstwa ogólnego). Warto też dodać, że używa się też terminu "anglosaski" w odniesieniu do języka staroangielskiego (można się z tym terminem spotkać zwłaszcza w starszej literaturze), jako że był to język którym posługiwały się m.in. plemiona Anglów i Sasów przybyłych do Brytanii.
Germanic invaders entered Britain on the east and south coasts in the 5th century.
Part of Beowulf, a poem written in Old EnglishMiddle English (1100-1500)
Średnioangielski okres języka angielskiego jest drugim okresem w historii języka angielskiego, bezpośrednio po staroangielskim. Obejmuje on umownie lata 1066 - 1450. Pierwsza data to rok podbicia Anglii przez normańskiego księcia Wilhelma Zdobywcę (William the Conqueror), który pokonał anglosaskiego króla Harolda w bitwie pod Hastings. Druga natomiast to przybliżona data początku panowania dynastii Tudorów w Anglii. Daty są oczywiście podane z przybliżeniem, ponieważ język nie zmieniał się z dnia na dzień (1 stycznia 1450 roku Anglicy dowiedzieli się, że mówią językiem nowoangielskim, a nie średnioangielskim). Język średnioangielski dzieli się na dwa podokresy - wczesny średnioangielski (1150 - 1300) i późny średnioangielski (1300 - 1450). Przyczyną takiego podziału jest fakt, że późniejsza faza tegoż języka charakteryzuje się bardzo dużą ilością zapożyczeń z języka francuskiego z tego okresu w porównaniu z fazą pierwszą, w której zapożyczenia są nieliczne. W tej fazie rozwinęły się z dialektów staroangielskich nowe dialekty średnioangielskie: północny, kentyjski, wschodniośrodkowy, zachodniośrodkowy i południowo-zachodni. Na samym końcu tego okresu w historii języka angielskiego dominującą rolę zaczyna odgrywać dialekt używany w Londynie, który stanie się podstawą nowożytnego języka angielskiego.
An example of Middle English by Chaucer.Modern English
Nowoangielski okres języka angielskiego rozpoczyna się około roku 1500 (1450). Dzieli się on na trzy fazy: wczesny nowoangielski (1500 - 1650), późny nowoangielski (1650 - 1800) i współczesny nowoangielski (1800 - do dzisiaj). Początkowa data okresu nowoangielskiego to początek angielskiego renesansu. Końcową jest dzisiejsza sytuacja języka angielskiego na naszej planecie. W czasie tego okresu londyński dialekt średnioangielski rozwinął się w język obowiązujący w całej Anglii. Było to także związane z wynalezieniem druku (około r. 1450), a co za tym idzie z rozpowszechnieniem literatury, z szeroko znaną twórczością angielskiego dramaturga Williama Shakespeare'a oraz z opracowaniem pierwszego słownika języka angielskiego przez wybitnego naukowca dra Samuela Johnsona. Słownik ten w głównej mierze przyczynił się do usystematyzowania pisowni i reguł języka. Angielski zaczyna też powoli stawać się językiem prestiżowym. Po początkach leksykografii i pierwszych gramatykach, zaczyna się ekspansja brytyjska, począwszy od kolonizacji Ameryki, poprzez Afrykę Południową na Indochinach skończywszy. Taka potężna ekspansja i powstanie Imperium Brytyjskiego powoduje także wzrost znaczenia języka angielskiego na arenie międzynarodowej. Wiek XX i dwie wojny światowe powodują znaczny upadek Anglii, ale za to wzrasta wtedy znaczenie Stanów Zjednoczonych, których językiem urzędowym jest nota bene także angielski (jedna z jego odmian). Dzięki temu, że większoć ludzi związanych z nauką, sztuką i kulturą emigruje do USA, stamtąd po wojnie na resztę świata promieniują wszystkie najnowsze dokonania (wszystkie w języku angielskim) i dzięki temu język angielski staje się międzynarodowym narzędziem komunikacji, językiem nauki i sztuki, językiem uniwersalnym, który w tej chwili nabrał już charakteru neutralnego.The Germanic Family of LanguagesHamlet's famous "To be, or not to be" lines, written in Early Modern English by Shakespeare.English is a member of the Germanic family of languages.
Germanic is a branch of the Indo-European language family.